Daar ben ik weer

Eindelijk mooi weer!!!!!!!
Het heeft even geduurd maar eindelijk hebben we zon.
He?¿ Hoor ik jullie denken, Midden Amerika en eindelijk mooi weer? Jazeker. Na de rustdag in San Jose zijn we naar Monteverde in het noorden vertrokken. Op weg naar het regenwoud. Na twee uur rammelen over de Panamerican Highway (ik zou een motorreis afraden!) twee uur stuiteren over paden die het predicaat weg niet mogen dragen, kwamen we aan bij onze lodges. Klinkt duur, maar is gewoon een hut.(In een vakantiekamp omgeving) Over de bergen zag je fraai de damp naar beneden afdalen terwijl in ons kamp de zon vrolijk scheen. Nou nog geen half uur: eerst stoof het water, ik vertelde de reisgenoten nog dat dat gewoon zware damp was, maar de damp werd op een gegeven moment toch echt druppelvormig. En om het compleet te maken , inclusief storm. JA, vertelde onze gids (een Costaricaan van ongeveer 1.90 lang) tropische storm in de Caraiben. Afijn, onze wandeltocht ´s avonds in het oerwoud, verliep stormachtig en nat. Maar wisten wij veel wat ons nog te wachten stond: de volgende dag!
De volgende dag zijn we echt het regenwoud ingegaan en zoals de naam doet vermoeden: bakken met regen. De hele dag door. Nat tot op de laatste draad en verkleumd. Lekker die tropen! Maar alles, echt alles werd goed gemaakt met de CANOPY TOUR! Ik dacht dat ik nooit zou durven en met knikkende knieen heb ik het toch gedaan. In een tuigje onder een kabel boven het oerwoud gevlogen(tokkelen wordt het ook wel genoemd). Door de regen en de mist opsommige plekken meer dan 200m boven de grond van boom tot boom gevlogen. Vertrekken van een platformpje op een boom, de bomen onder je door zien vliegen en het eindpunt soms niet eens zien (de langste afstand was 900m). Ik kom als een ander mens terug.
Gisteren was weer een reisdag. Van het natte Monteverde (op iets van 1.200m) via een andere weg, die geen weg mag heten omdat er geen weg ligt, de berg af terug naar de panamerican highway. Op naar Granada in Nicaragua. De lekke band onderweg en de dodenrit van onze chauffeur, die voor de reguliere lijnbussen bij de grens wilde zijn, zal ik jullie besparen.
Direct na binnenkomst in Nicaragua (de grensprocedure sla ik ook maar over) merk je het verschil: armoe! Echte armoe in Nicaragua. Het mooiste land van de reis volgens onze gids.
Sinds de Sandinista het bewind hebben overgenomen is het land verdeeld in rijk en heel arm. Maar om met een niet nader te noemen familielid te spreken: ze hebben in ieder geval mooi weer. Want vanaf nu is het zweten. Dikke 30 graden en blauwe lucht. Mooi stadje, dat Granada. Hoop foto´s gemaakt.
Vandaag is een beetje een rustdag (zelf programma indelen, dus een beetje door de stad gelopen, terrasjes gezeten, terrasje gegeten en verder afgezien met een deel van de groep(warm he).
Zo direct gaan we de verjaardag van een van de groep vieren dus ik ga langzaam afsluiten. (Ze kwamen al vragen waar ik bleef)
Leuke groep (inderdaad hebben ze bij elkaar al zo ongeveer driekwart van de wereld gezien) gisteravond nog tot over twaalven op een verder gesloten terras gezeten (alles gaat hier om 22.00 dicht) maar dat is goed voor de aanpassing. Ik heb vanacht voor het eerst doorgeslapen.
Morgen weer een drukke dag (onder andere zwemmen in een lagune bij een werkende vulkaan!), het leven is soms niet makkelijk.

Leuk om de reacties te lezen. Foto´s uploaden wordt een probleem, vrees ik, want of de usb port is afgeplakt, of ze hebben zelfs helemaal geen usb port (de computer waarop ik nu type in een internet cafe in Granada) Mijn mail heb ik ook niet gelezen, want de computer waarop ik nu type slaat het wachtwoord op en mijn spaans is nog niet goed genoeg om de instellingen op een spaanse computer aan te passen.

Vanuit een belachelijk druk Granada (Bob Marley staat hier in het cafe aan op 10!), de auto´s toeteren bijna constant, paarden lopen door de straat en iedereen praat of luid of achreeuwt gewoon: de groeten en tot de vogende keer maar weer.

Doei
Gerrit